«فَاِنّ مَعَ العُسرِ یُسرا»
♥•٠·˙
غنچه از خواب پرید،
و گلی تازه شکفت،
خار خندید و بدو گفت سلام،
و جوابی نشنید ...

خار رنجید ولی هیچ نگفت ...
ساعتی چند گذشت،
گل چه زیبا شده بود ...

دست بی رحمی نزدیک آمد ...گ
گل سراسیمه زِ وحشت افسرد،
لیک آن خار در آن دست خلید ...
و گل از مرگ رهید ...

صبح فردا که رسید،
خار با شبنمی از خواب پرید،
گل صمیمانه به او گفت سلام ...

گل اگر خار نداشت
دل اگر بی غم بود
اگر از بهر كبوتر قفسی تنگ نبود،
زندگی
عشق
اسارت
قهر و آشتی
همه بی معنا بود ...

پی نوشت ها:
┘◄ تفسیر ادبی آیه ۵ سوره مبارکه "انشراح"، داستان همنوایی رنجهای زندگی با خوشی های آن: «فَاِنّ مَعَ العُسرِ یُسرا» ، گل بی خار کجاست؟!

┘◄ شعر از "عظیم صاحب کرم"

گنبدت از هر کجای شهر سوسو می کند
دست هر آشفته ای را پیش تو رو می کند

در لباس خادمان مهربانت، آفتاب
صبح ها، صحن حرم را آب و جارو می کند

ماه هر شب کنج بست "شیخ حر عاملی"
یاد معصومیت آن بچه آهو می کند

یاد معصومیت آن بچه آهو ...یاد تو
کوچه های شهر را لبریز "یا هو " می کند

باد، هم مثل نگهبان درت... بدو ورود
غصه را از شانه های خسته، پارو می کند

عطر نابی می وزد از کوچه باغ مرقدت
هر که می آید حرم ... این عطر را بو می کند

...خادمی می گفت که... آقا به وقت بدرقه
دست زائر را پر از گل های شب بو می کند